"Oysa ben sadece herkes için iyi şeyler düşünüyordum. Ve konuşmaya saygı duyuyordum. Konuşarak insanlara bir şeyler anlatmanın mümkün olduğuna inanıyordum."
Hayatta kalmak için başkalarının üzerine üzerine basmak zorunda olduğunu bilmek seni bitiriyordu.
Seçimler mi bizi olduğumuz yere getirir. Yoksa biz mi? Seçmediklerimizin ruhumuzda açtığı acılar mı? Başka bir yoldan gidebilseydik gider miydik? Yoksa gidilecek yol zaten en baştan belli mi? Değişebilir miyiz?
Sayfa 584
İnsanın doğadan koparak varacağı bir yer olamaz. Şehirlerimiz, birbiri üzerinde, insan ruhunun özünden uzaklaştıkça kasvet artar. Bizi bir bahçeye bırakmış alınyazımız yine aynı bizi bir belediye çukurunda terk eder. Üşürüz ve ayaklarımızın altındaki yer ile başımız üzerindeki gök dışında tutunacak bir şeyimiz kalmaz. Oysa insan bu değildir. İnsan bir dengedir.
Sayfa 581
Acaba bir kent insana neler hissettirebilir? Kent, insanın içten içe yapmak istediklerini ortaya çıkartabilir mi? Ya da kent, insanı baş kaldırıya teşvik eder mi?
Sayfa 61Kitabı okudu
Kullanıcılarının yaşadıkları ile şekillenen her mimari öğe, zamanla anlam kazanmaya ve kaybetmeye başlayabilir.
Sayfa 37Kitabı okudu
*Ama yorgunum. Hayattan ve insanlardan. Ve sevginin sonu yanaşıyor bu toplumda. Ve ben farkındayım. Zaten en büyük sıkıntım da bu. Farkında olmak.*
*Ve kâlpleri kendi çarpmalarıyla baş başa bırakmak en iyi yoldu. Çünkü kâlpler, düşüncelerimizin en rafine ürünlerini seçiyor sonuçta.*
*Evet, güzel hikaye olurdu. Ama yalnızca bir hikaye. Böyle şeyler bekleme hayattan. Güzel şeyler filmlerde olur. Bir de rüyada.*
*İnsanlardan beklenti içinde olmamı, insanlığa güvenmemi hep budalaca bulmuştu.*